I am the one who knocks

Breaking Bad is een van mijn meest geliefde series aller tijden. Daarom kon ik het niet laten om 65 dollar te betalen voor een tour in een authentieke camper langs de filmlocaties in Albuquerque. Het bleek een tumultueuze dag te worden in de zomer van 2014.

Breaking Bad zou oorspronkelijk in Los Angeles geschoten worden, maar de producenten kozen uiteindelijk voor Albuquerque. Deze stad maakt het financieel aantrekkelijk om er films en series op te nemen — mits de helft van de cast en crew maar uit de regio komt. Bijzonder geslaagd, want Albuquerque en de (New) Mexicaanse vibe zijn sfeerbepalend geweest voor de serie. Sowieso is de serie in een underdogpositie begonnen: het kleine AMC was een van de weinige zenders die de serie wilde uitzenden. Sinds het grote succes is de interesse van de grotere netwerken er nu ook, maar de producent blijft trouw aan het kleine AMC — ook voor de prequel Better Call Saul.

De tour met de camper vindt plaats in de officieuze backup-camper van de serie. De camper die echt gebruik werd tijdens de serie werd ergens gedurende de serie vernietigd. Deze tourcamper heeft enkele herkenbare kenmerken, zoals de kogelgaten in de deur en het methlab in de keuken. Maar speciaal voor de tour hebben ze er ook een videoscherm opgehangen, zodat we scenes uit de serie ter plekke kunnen terugkijken.

Ik achter het stuur, als dat maar goed gaat

Grappig detail: onze gids gedurende deze tour had een piepklein rolletje in de serie, zoals hij kon aantonen met wat videobeelden. In de recentere prequel speelt hij ook weer een kleine rolletje. Daarnaast is hij groot fan van de serie en heeft hij als inwoner van Albquerque natuurlijk genoeg meegemaakt als de volledig cast en crew aan het filmen waren in de stad. Van anekdotes over de steracteurs die opdoken in de lokale horeca tot verhalen over de eigenlijke bewoners van het huis van Walter die gek worden van alle toeristen. Het zoontje van de gids had een belangrijke maar korte rol in een aflevering,  wat wederom lijkt te bevestigen dat de kleinere rollen vaak door locals worden gespeeld. Nog een leuk feitje: een paar dagen geleden had dezelfde gids de acteur van Walt Jr. een tour gegeven — de gids kon overigens zijn manier van spreken nu nog erg goed imiteren.

De tour is heel gaaf, we zien het huis van Jesse’s tante, Walters huis, de Jesse/Jane huizen, Los Pollos Hermanos, de autowasserij, de laundromat met een verborgen laboratorium, en nog vele andere plekken. Het leuke van de tour is ook dat je een groot deel van de weidse stad ziet; de locaties zijn redelijk verspreid. Zo trotseren we Albuquerque, een woestijnstad met een rivier, kleine inactieve vulkanen in het westen en hoge bergtoppen in het oosten.

       

Het zit niet helemaal mee die dag: de camper komt een uur te laat en na een tijdje begeeft hij het door een lege accu — wat ironisch is, als je de serie kent. Na hulp van een omwonende kan de camper weer gestart worden. Bij de autowasserij gaat het weer mis. De camper trekt een hoop bekijks in Albuquerque, en met al die pech al helemaal. Weer wordt een andere auto erbij gehaald van de straat om de camper te starten, en dit lukt ook wel, maar het daadwerkelijke probleem kan niet verholpen worden. De helft van het geld krijgen we terug ter compensatie, maar stiekem is het wel treffend. Het draagt bij aan een unieke ervaring, het is — volgens onze gids — nog niet eerder voorgekomen op deze manier.

Het laatste stuk van de tour doen we per taxi. Ik zit bij drie Australiërs in de taxi. Hen heb ik eerder die dag ontmoet en gesproken: een vader en een zoon van in de twintig en een oudere dame. De vader is een groot fan: hij had tijdens h de laatste keer herbekijken van de show bijgehouden hoeveel mensen er eigenlijk waren gestorven, de body count. Dát noem je nou een toegewijde fan. Leuke lui die Australiërs, het valt me sowieso altijd op hoe laid-back de mensen van Down Under altijd zijn. We hebben ons in de taxi nog samen zitten verwonderen over die gekke Amerikanen, blijkbaar delen zij onze Europese verwondering over de VS.

Aan het einde van de tour kregen we blauw meth-snoepgoed in van die plastic hersluitbare zakjes, niet van echte te onderscheiden. De lokale ondernemers proberen een slaatje te slaan aan het succes van de serie — zij zijn degenen die kloppen, namelijk geld uit de zakken van rijke toeristen. En geef ze eens ongelijk, het werkt.