Infiltreren bij Airbnb (1)

Na mijn afstuderen in 2014 heb ik drie maanden rondgereisd in Noord-Amerika. Na vele omzwervingen kom ik terecht in San Francisco. Daar aangekomen staat een bezoek brengen aan Silicon Valley hoog op mijn verlanglijst. Maar na wat uitzoekwerk kom ik erachter dat het lastig zal worden om grote namen als Facebook, Google of Apple te bezoeken. Er zal niet veel te zien zijn zonder toegangspas, dus je moet een ingewijde kennen om binnen te kunnen komen. Zo iemand ken ik niet… dus knutsel ik aan een plan B.

Na wat onderzoek kom ik erachter dat er op steenworp afstand van mijn hotel een kantoor zit van een bekend tech-bedrijf: Airbnb.Airbnb is in 2008 opgericht en is in de basis een boekingswebsite voor bed and breakfasts. Airbnb regelt het daarbij onder andere het betalingsverkeer en incasseert boekingskosten. In 2014 is Airbnb zeker nog niet zo wijdverbreid als de eerder genoemde techgiganten. Maar ik hoop daardoor dat het ook wat minder bekend zal zijn bij geeky toeristen én hopelijk minder streng beveiligd wordt. Die ochtend moet het ervan komen: infiltreren bij het Airbnb-hoofdkwartier!

Strategie

Het pand waar het Airbnb hoofdkantoor zich bevond.

Het is ook meteen mijn laatste kans om het erop te wagen, want ik heb voor later die dag een busticket geregeld naar Los Angeles. Mijn plan is om te infiltreren als “doodnormale werknemer”. Als jonge blanke man zal ik niet te veel opvallen, want ik ga er vanuit dat niet iedereen op het kantoor elkaar goed zal kennen en dat er regelmatig externen over de vloer komen. Dus mijn enige voorbereiding is vroeg op pad te gaan en mij te kleden als een potentiële werknemer van Airbnb: niet te netjes en zeker niet te toeristisch.

Die ochtend loop ik op mijn gemak richting het kantoor van Airbnb op 888 Brannan Street. Ik heb mazzel: op het moment dat ik die straat in sla, kom ik achter een man te lopen met een Airbnb-badge op zijn hipster-rugtasje gespeld. Dat moet dus eigenlijk wel een Airbnb-werknemer zijn. Ik kan in ieder geval al constateren dat ik qua kleding niet te veel uit de toon zal vallen. Ik zal ook niet hoeven dwalen op zoek naar de juiste entree en als werknemer zal hij me vast toegang kunnen verschaffen tot het pand. Het is inmiddels rond 8:20 in de ochtend.

Ik loop volgzaam achter hem aan, het grote gebouw in. Het gebouw is een opgeknapte batterijenfabriek en -waarhuis uit 1917. Bij binnenkomst loop ik door een groot atrium met aan de andere kant de lift naar boven. Met een pasje activeer je de lift om naar het Airbnb-kantoor te kunnen gaan op de bovenste verdieping. Gelukkig heeft mijn voorganger, die ik nog steeds trouw schaduw, inderdaad zo’n pasje bij zich. Hij spreekt kort met een vrouw die er Aziatisch uitziet en al in de lift staat. Uit dat gesprek maak ik op dat hij te gast is vanuit het kantoor in Dublin. Ik besluit niet te veel te zeggen, want mijn accent kan vragen oproepen en ik wil sowieso een gesprek voorkomen omdat ik (a) niet wil liegen en (b) ik ook geen goede smoes heb bedacht van te voren.

In het hol van de leeuw

Mijn twee liftgenootjes vervolgen hun weg verder het gebouw in. Ik besluit even de omgeving te verkennen waar ik nu al vrij kan rondlopen. Al snel kom ik bij de wc’s uit. Zelfs de wc-ruimtes zijn alles behalve gewoontjes. Er is een muurschildering van een bos en een wasbeer op een tak maakt zijn opwachting.

Ik vervolg mijn speurtocht in de nu toegankelijke ruimtes. Daar is nog van alles te ontdekken. Vooral het nieuwe Airbnb-logo — wat niet lang voor mijn bezoek is onthuld — komt op meerdere plekken terug. Zo staan er schildersdoeken die door bezoekers en werknemers beschilderd zijn met het nieuwe logo en valt er te lezen wat de betekenis van het logo is.

Even later zie ik een muur met stukken van houten balken, waarop polaroids geplakt zijn van vermoedelijk werknemers wereldwijd. Een vlugge steekproef achteraf lijkt uit te wijzen dat dit klopt: Kelly Marshall van de foto heeft inderdaad een tijdje bij het Berlijnse kantoor gewerkt.

Ik vind ook nog een stellage met ansichtkaarten, waarvan ik er twee besluit mee te nemen als souvenir én als bewijs voor mijn vernuftige infiltratie. Maar dat is niet waar ik voor gekomen ben. Ik heb namelijk gelezen dat de vergaderzalen zijn gemodelleerd naar bestaande Airbnb-kamers wereldwijd. En dat wil ik graag met mijn eigen ogen zien. Een rondgang door de ruimtes doet mij inzien dat je met een pasje verder het gebouw in kan gaan. Maar hoe kan ik dit het beste aanpakken?

Op een bankje in het bovenste vertrek besluit ik even te rusten en mij te beraden op verdere stappen. En dan reikt een ultieme kans zich aan: een jonge vrouw met een stapel papierdozen in haar armen ontgrendeld met haar pasje een deur, maar heeft moeite om de deur open te duwen. Ik snel me naar haar toe en duw de deur voor haar open. Dit is het moment: ik kan verder naar binnen! Maar als ik een blik naar binnen werp zie ik een kantine-achtige zaal. Ik besluit dat dit niet de juiste kant op is. Hier loopt het spoor dood.

Er is één vergaderzaal die wel direct grenst aan de aankomsthal, waar je een blik door het deurraampje kunt werpen. Maar de deur is wel elektronisch beveiligd, dus ik kan niet naar binnen. Langzaamaan zie ik in dat het lastig gaat worden om een vergaderzaal binnen te komen zonder pasje en al helemaal zonder op te vallen. Gelukkig kijken een aantal vergaderzalen uit over het atrium en kan ik dus vanaf de overkant wel een glimp opvangen van hoe de zalen eruit zien.

Ik besluit dat het mooi is geweest en neem de lift weer terug naar beneden. Gelukkig heb je geen pasje nodig om naar beneden te gaan, want de trappen zijn wel afgesloten. Ik loop door het atrium naar de uitgang en ga weer terug naar het hotel. Het is me toch mooi gelukt! Helaas heb ik niet door kunnen dringen tot in het allerdiepste van de vergaderzalen. Toch ga ik niet met lege handen naar huis.