Scarletts skybar

Lost in Translation met Scarlett Johansson en Bill Murray behoort tot mijn favoriete films. Het leek me daarom leuk om daarom één van de meest kenmerkende locaties van de film te bezoeken: de New York Bar van het Park Hyatt hotel in Shibuya, Tokio. En dan het liefst rond zonsondergang.

Het is augustus 2011. Met een groep vrienden heb ik een rondreis gemaakt door Japan met de trein en het is onze laatste nacht in Tokio voor onze vroege vlucht terug naar Nederland. We trekken allemaal een beetje ons eigen plan die avond. Ik waag me in de chaos van Tokio op eigen houtje naar het Park Hyatt hotel.

Het blijkt dat je na 8 uur ’s avonds een cover charge van 2200 yen (20 euro) moet betalen, vanwege het optreden van een live jazz band. De truc is dus om te zorgen dat je voor die tijd al hebt afgerekend. Ik weet dat ik voor de reis naar het vliegveld nog zo’n 1200 yen nodig zal hebben, en ik heb me voorgenomen om geen Japans geld meer te pinnen. Ik heb nog zo’n 2500 yen. Wel heb ik mijn one-day metro ticket, dus kan gratis reizen met de ondergrondse. Enkel het drankje in het hotel zal nog wat kosten, van internet weet ik dat dit ergens rond de 1000 yen zal liggen. Ik trek wat nettere kleding aan en vervolg mijn weg naar het hotel.

Ik kom aan bij het Park Hyatt Hotel. Het is inmiddels al iets na 18.40, wat betekent dat ik nog ruim een uur de tijd had voordat de cover charge in zal gaan. Ik stap vol spanning de hoofdentree van het hotel in. Daar word ik meteen netjes in het Engels begroet en ik vervolg mijn weg door de lobby van het hotel. Het ziet er allemaal behoorlijk chic en gelikt uit.

Bij de balie informeer ik naar de New York Bar, dat is bar op de bovenste verdieping van het hotel. Mij wordt gezegd dat ik naar de 41e verdieping moet gaan met de lift en vervolgens een andere lift moet hebben naar de bovenste verdieping. Als ik uit de eerste lift stap, kom ik uit bij een lounge.

Ik bevind mij nu in op de bovenste verdieping van de eerste toren, voor de New York Bar moet ik nu een stuk door het hotel heen lopen, naar de achterste toren. Eigenlijk zie je vooral van buiten dat het hotel bestaat uit drie torens van verschillende hoogte; binnen zijn ze zodanig met elkaar verbonden dat je dit eigenlijk niet doorhebt.  Ik moet wat gangen door naar de lift, en ik kom langs schilderijen, boekenkasten en een verlaten restaurant. Alles is sfeervol verlicht, wat helaas een beetje teniet is gedaan op onderstaande foto’s aangezien ik deze foto’s met flits heb genomen.

Uiteindelijk kom ik uit bij de lift, waarmee ik op de 52e verdieping beland. Hier wordt mij in netjes in het Engels gevraagd of ik kom dineren of enkel een drankje kom doen en of ik in het hotel verblijf. Ook word ik geattendeerd op de cover charge die na 20.00 ingaat.

In de bar zelf word netjes mijn stoel aangeschoven en krijg ik de kaart aangereikt. Gelukkig weet ik van te voren al wat voor prijzen ik kan verwachten; anders is het toch wel even schrikken. En na even zoeken tussen alle 5-tallige bedragen vind ik inderdaad de relatief goedkope bieren. Ook staat er te lezen dat een service rate (fooi) van 10% op alle bedragen wordt toegepast.

Nu is het een kwestie van rustig aan doen met mijn biertje en genieten van het uitzicht over Tokio. Helaas zit ik niet direct aan het raam, maar zelfs vanuit mijn positie is het uitzicht adembenemend. Je kan zien hoe de duisternis langzaamaan over Tokio valt en hoe steeds meer lichtjes aangaan in de stad.

De ruimte bestaat uit een bar, een langwerpige tafel met krukken, bankjes en stoelen met tafeltjes en een vleugelpiano. Het is kleiner dan ik had verwacht, maar wel gaaf om te zien en herkenbaar ook.

Je kan vrij makkelijk onderscheiden wie de hotelgasten waren en wie de ‘gewone’ toeristen: de toeristen zijn duidelijk meer casual gekleed. Er komen steeds meer gasten en op een gegeven moment komt er ook een muzikant aangelopen die zijn contrabas alvast klaar zet. Ik hoop stiekem nog dat ik wat jazz mee zal kunnen pikken vóór 20.00, maar het lijkt er toch op dat de muziek pas zal beginnen na het ingaan van de cover charge. Het wordt steeds donkerder buiten, en beetje bij beetje gaat mijn bier ook op.

Om 19.45 vraag ik om de rekening. Het is toch even afwachten wat de schade bedraagt, maar op de rekening verschijnt inderdaad het bedrag van 1210 yen, een kleine 11 euro. Dit is inderdaad 1100 yen met nog een service rate van 10% erbovenop. Dit betekent dat ik nog genoeg geld zou hebben voor het treinkaartje de volgende dag.

Achteraf vond ik het de 11 euro meer dan waard: Lost in Translation blijft een van mijn favoriete films en ik heb deze locatie dan ook zeker niet willen missen. Ook was het gewoon leuk om even rondgeneusd te hebben in dit best luxe hotel en de nacht te zien vallen over Tokio. Een volgende keer zou ik misschien ook nog voor de live muziek gaan, maar in dit geval had ik het geld niet — ik was nog student en we hadden net een rondreis door het dure Japan achter de rug. Bovendien moesten we de volgende dag al om 6.00 opstaan om het vliegtuig te halen.

Nu, 6 jaar later, ben ik ervan overtuigd dat ik bij een volgend bezoek aan Tokio een keer voor de complete beleving ga in dit hotel, dus inclusief een overnachting en dineren met live jazz. Ik ben benieuwd of ze het interieur tegen die tijd al hebben durven aanpassen en hoe duur de biertjes dan zullen zijn.